Translate

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Life Style. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Life Style. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Κυριακή 15 Ιανουαρίου 2017

Magic Alex - Alexis Mardas


Yanni Alexis Mardas (GreekΑλέξης Μάρδας; 2 May 1942 – 13 January 2017), better known as Magic Alex, was a Greek electronics engineer who is best known for his close association with the Beatles. His nickname given to him by John Lennon when he was involved with the group between 1965 and 1969, including being head of Apple Electronics.
Mardas arrived in England in 1965, exhibiting his Kinetic Light Sculptures at the Indica Gallery. He impressed John Lennon with the Nothing Box; a small plastic box with randomly blinking lights, and allegedly said that he could build a 72-track tape machine.Mardas was then given the job of designing the new Apple Studio in Savile Row, and was in India with the Beatles at the Maharishi Mahesh Yogi's ashram in India.
In the 1970s, the anti-terrorism industry offered bullet-proof vehicles, bugging devices and security hardware, so Mardas set up various companies offering these products to royalty and VIPs. King Hussein of Jordan bought a fleet of cars that Mardas had customised. In 1987, Mardas was a managing director of Alcom Ltd, which specialised in electronic communications and security. He later returned to Greece.

London and the Beatles

The 21-year-old Yanni Alexis Mardas first arrived in England on a student visa in 1965, befriending John Dunbar of the Indica Gallery in London, and later moving in with him in a flat on Bentinck Street, which was where Mardas first met Lennon. Known as Yanni Mardas, he found employment as a television repairman.Dunbar later introduced Mardas to Brian Jones, after Mardas exhibited his Kinetic Light Sculptures at the Indica Gallery.Dunbar worked with Mardas on the “psychedelic light box” for The Rolling Stones' three-week tour of Europe in 1967, although they were not impressed with the results.Dunbar later said: "He was quite cunning in the way he pitched his thing. He knew enough to know how to wind people up and to what extent. He was a fucking TV repairman: Yanni Mardas, none of this 'Magic Alex' shit!"
Jones introduced Mardas to Lennon, and it was at this point that Mardas impressed Lennon with the Nothing Box; a small plastic box with randomly blinking lights that Lennon would stare at for hours while under the influence of LSD. Lennon later introduced the renamed John Alexis Mardas as his "new guru", calling him "Magic Alex".Mardas allegedly told Lennon about ideas for futuristic electronic devices he was "working on", which he later denied either promising or discussing: a telephone that responded to its owner's voice and could identify who was calling, a force field that would surround the Beatles' homes, an X-ray camera, paint that would make anything invisible, car paint that would change colour by flicking a switch, and wallpaper speakers,] which would actually be a part of the wallpaper.Mardas later asked for the V-12 engines from Lennon's Rolls-Royce and George Harrison's Ferrari Berlinetta car, so he could build a flying saucer. Mardas also denied making these claims.
The Beatles set up a company for Mardas called Fiftyshapes Ltd., in September 1967,and Mardas later became one of the first employees of the newly formed Apple Corps, earning £40 a week and receiving 10% of any profits made from his inventions.
Mardas was given his own laboratory called Apple Electronics, at 34 Boston Place, Westminster, London, and was helped to obtain a British work visa. His pay eventually rose to £6,000 per year,[12] and an American patent attorney, Alfred Crotti, moved to England to assist Mardas. In a historical TV promo for Apple Corps included on the Beatles Anthology DVD, Mardas is shown wearing a white laboratory assistant's coat in Apple Electronics (with loud oscillating noises in the background) saying, "Hello, I'm Alexis, from Apple Electronics. I would like to say 'Hello' to all my brothers around the world, and to all the girls around the world, and to all the electronic people around the world. That is Apple Electronics." Mardas then turns and points back to a collection of two portable 2-track recorders in wooden boxes, a 2-track studio recording machine, voltage meters, a hi-fi amplifier, an oscilloscope and a TV screen showing pulsating psychedelic balloon shapes. A mysterious fire at the laboratory prevented Mardas from presenting his inventions, but he later said: "I'm a rock gardener, and now I'm doing electronics. Maybe next year, I make films or poems. I have no formal training in any of these, but this is irrelevant".The Beatles often called Mardas the "Greek wizard",and Paul McCartney remembered being interested in his ideas: “Well, if you [Mardas] could do that, we’d like one". It was always, 'We’d like one'”. Mardas' ideas were not confined to the realms of electronic wizardry, but included songwriting involvement, with a Lennon-Mardas composition, "What's the New Mary Jane", originally meant for inclusion on The White Album.

Greece

The Beatles had tried in 1964 to buy the 14-acre (57,000 m2) Trinity Island, off the coast of the Greek island of Euboea (pronounced EV-i-a) (resembling a guitar in shape) but the owners were not interested in a sale. Lennon was still interested in buying or leasing an island to live on together, and discussed it with the other Beatles on 19 July 1967.Mardas' father was a major in the Greek secret police, and Mardas explained that through him the Beatles would have access to Greek government connections, which would speed the acquisition of an island, as many islands did have the right certificates of ownership and were subject to government restrictions.On 22 July 1967, Harrison and his wife, Pattie BoydRingo Starr and Neil Aspinall flew to Athens, where they stayed in Mardas' parents' house overnight until Lennon, Cynthia Lennon, and their son, Julian Lennon, McCartney and Jane AsherPattie Boyd's 16-year-old sister, Paula, Mal Evans and Alistair Taylor set off for Athens.
Their chartered yacht, the MV Arvi, was detained in Crete because of bad weather, so the party had to wait in Athens for three days.Taylor complained that on a trip to a small hill village, "We came round a corner of the peaceful road only to find hundreds of photographers clicking away at us", which Mardas had organised. McCartney later said that while sailing around Greek islands, everybody just sat around and took LSD. They eventually found the 80-acre (320,000 m2) island of Leslo, which had a small fishing village, four beaches and a large olive grove. Four small neighbouring islands surrounded it (which were planned as one for each Beatle) so the island was bought for £95,000 (with a 25% premium) but was sold for a modest profit a few months later, after all four Beatles lost interest in the idea.

Η συναρπαστική ζωή ενός κοσμοπολίτη που λάτρεψαν τα πιο διάσημα «σκαθάρια» του κόσμου - Η κουμπαριά με τον Λένον, οι δύο γάμοι, η Τζόαν Κόλινς και ο θάνατος

Λένε ότι οι άνθρωποι που ζουν συναρπαστικές ζωές, έχουν σχεδόν πάντοτε μοναχικό τέλος. Ο Αλέξης Μάρδας «έσβησε» μόνος του μέσα σε ένα διαμέρισμα του Κολωνακίου και πιθανόν ο θάνατός του να μην γινόταν γνωστός το βράδυ της Παρασκευής, αν δεν τον αναζητούσε  ο θυρωρός της πολυκατοικίας του, που είχε μέρες να τον δει.

Δείγμα και αυτό της μοναξιάς που περιτριγύριζε στα τελευταία χρόνια της ζωής του, αυτή την μυθική φιγούρα για την οποία γράφτηκαν και ακούστηκαν πολλά.

Τόσα, που θα μπορούσαν να γεμίσουν άνετα ένα βιβλίο για τον βίο και την  πολιτεία του Αλέξη Μάρδα, που στα εβδομήντα τέσσερα χρόνια του πήγε να συναντήσει την Lucy από το «Sgt. Peppers Lonely Hearts Club Band» στον ουρανό με τα διαμάντια.



Του είχαν ζητήσει πολλές φορές να γράψει ένα βιβλίο για τα όσα έζησε δίπλα στο πιο διάσημο συγκρότημα του κόσμου  για κάτι παραπάνω από τέσσερα χρόνια.

Δεν το έκανε ποτέ, ίσως επειδή δεν το είχε πρωτίστως ανάγκη. Όταν γνώρισε τον Τζον Λένον ήταν ένας Έλληνας που ζούσε ήδη δύο χρόνια στο Λονδίνο και ήταν φίλος των Rolling Stones, κυρίως του αδικοχαμένου Brian Jones.

Αυτός τον σύστησε στο ψηλό παιδί από το Λίβερπουλ με τα στρογγυλά γυαλιά, που ενθουσιάστηκε όταν ο Μάρδας του χάρισε το «Nothing Box», ένα μικρό πλαστικό κουτί στο οποίο αναβόσβηναν συνεχώς δεκάδες λαμπάκια.

Αυτό κοιτούσε με τις ώρες ο Λένον όταν βρισκόταν υπό την επήρεια του LSD, με τον Αλέξη δίπλα του, να τον έχει από κοντά όσο κρατούσε το τριπάρισμα.

Ο Τζον τον έχρισε αναπόσπαστο μέλος του πολύ στενού κύκλου των Beatles και οι υπόλοιποι τον συμπάθησαν αμέσως με τον Μακάρτνι να θυμάται χρόνια αργότερα ότι «Ο Άλεξ ήταν ένας ενδιαφέρον τύπος που είχε πάντα κάποιες έξυπνες ιδέες».

Μπορεί οι ιδέες του στην τελική τους εφαρμογή να μην ήταν αυτό που είχε υποσχεθεί ο magic Alex στα «σκαθάρια», αλλά ποιος ήταν τέλειος την εποχή του Swinging London, όταν όλα άλλαζαν ταχύτατα μέσα σε λίγες εβδομάδες;

Ο Μάρδας ήταν ο άνθρωπός τους. Αυτός που τους συνόδευσε στο περίφημο ταξίδι του διαλογισμού στην Ινδία τον Μάρτιο του 1968, που τέλειωσε άδοξα.

Τέσσερις μήνες αργότερα ο Λένον που είχε ορκιστεί ότι δεν θα βάλει ποτέ ξανά γραβάτα, το πράττει αφού είναι κουμπάρος στο γάμο του Μάρδα με την Ευφροσύνη Δοξιάδου, κόρη του σπουδαίου αρχιτέκτονα Κωνσταντίνου Δοξιάδη.

Τον συνοδεύει η Γιόκο Όνο-ακόμη και σήμερα λένε ότι του γνώρισε ο Μάρδας-ενώ παρόν στον γάμο είναι και ο Τζορτζ Χάρισον με την σύζυγό του.

Το διαζύγιό του λίγα χρόνια αργότερα, θα είναι αθόρυβο...



Τα «σκαθάρια» στην Ελλάδα και η ζωή μετά

Όταν το καλοκαίρι του 1967 ο Μάρδας φέρνει τους Beatles στην Ελλάδα, ο θόρυβος είναι τεράστιος για τα εγχώρια και όχι μόνο ΜΜΕ. Το πιο διάσημο συγκρότημα του πλανήτη ενδιαφέρεται να αγοράσει ένα νησί , την Αγία Τριάδα, που βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής από την Εύβοια και το σχήμα του θυμίζει κιθάρα.

Η αγοραπωλησία ναυάγησε, αλλά ο Λένον, ο Μακάρτνι, ο Χάρισον και ο Ρίνγκο Σταρ απολαμβάνουν διακοπές στην Ελλάδα, πηγαίνουν στην αγαπημένη Ύδρα του Μάρδα, χορεύουν στους Δελφούς και φωτογραφίζονται με ντόπιους σε μικρά χωριά.

Όταν το 1969 η συνεργασία του με το συγκρότημα σταματάει ο Μάρδας αναζητάει άλλες επαγγελματικές διεξόδους, όπως την σύσταση μιας εταιρίας που ειδικεύεται στα θωρακισμένα αυτοκίνητα.

Ερωτεύεται και χωρίζει διάφορες καλλονές, γίνεται το alter ego  της Τζόαν Κόλινς και αργότερα της Τζέιν Σέιμουρ, ενώ θα πει ναι ξανά στον γάμο, όταν ερωτεύεται την Τάνια Τρύπη.

Ο γάμος τους δεν θα στεριώσει αλλά θα αφήσει πίσω μια κόρη την 23χρονη σήμερα Μαρίνα Μάρδα, ενώ όσοι θυμούνται εκείνη την ημέρα στην Ύδρα, έχουν να λένε ακόμη για την ξυπόλυτη νύφη!
 
Αναμφίβολα γοητευτική προσωπικότητα, ο Αλέξης Μάρδας ευτύχησε να περάσει πολλά καλοκαίρια στο σπίτι με τους κρεμαστούς κήπους στην Ύδρα, φιλοξενώντας διάσημους φίλους του και απολαμβάνοντας την καλή ζωή.

Δεν ευτύχησε να στήσει μια εταιρία τηλεοπτικών παραγωγών όπως την ονειρευόταν σε ένα εγχείρημα που του στοίχισε πολλά λεφτά και τον άφησε με επίσης πολλά χρέη.
Το σπίτι στην Ύδρα χάθηκε και ο ίδιος στο λυκόφως της μυθιστορηματικής ζωής του, αντιμετώπιζε προβλήματα υγείας και μια μοναξιά που δεν είχε συνηθίσει.

Η Τζόαν ήταν μια μακρινή ανάμνηση, ο Λένον είχε φύγει και αυτός είχε μείνει μόνος με τις αναμνήσεις του και ένα τηλέφωνο που δεν χτυπούσε πια, σαν να μην ήταν ζωντανός και αυτό ίσως ήταν κάτι που δεν μπόρεσε να το αντέξει.                    
                                   

   



Τετάρτη 18 Μαΐου 2016

Studio 54 NYC ... New York CIty ... The Myth

Studio 54: Celebrities, μοντέλα, τρανσέξουαλ και ο «Πασάς της Disco» που «έχτιζε» τα δολάρια στο ταβάνι!
Δεν υπάρχει διάσημος που να έζησε στη Νέα Υόρκη τη δεκαετία του 70, και να μην ξεσάλωσε στο το
 κορυφαίο club του κόσμου το περίφημο Studio 54 μαζί με ανώνυμους Νεοϋορκέζους, μπαϊσέξουαλ,
γκέι, τρανσέξουαλ μοντέλα, δημοφιλείς clubbers, αθλητές και απόφοιτους του… Χάρβαρντ.

Η ζωή του θρυλικού ιδιοκτήτη Steve Rubell, είναι ένα παραμύθι ποτισμένο με δόξα, ασύλληπτα
χρήματα, γρήγορα αυτοκίνητα, εύκολες γυναίκες και διαθέσιμους... άντρες!
Ο «Πασάς της Disco»,όπως τον αποκαλούσαν διαγνώστηκε με AIDS, και πέθανε το 1989,
μόλις 45 ετών.

Ο Steve Rubell ήταν ένας εξωστρεφής… κοντός, αλλά χαρισματικός μάστερ των «πωλήσεων».
Ξεκίνησε από το τίποτα του Μπρούκλιν και έγινε ο άρχοντας της διασκέδασης στη Νέα Υόρκη.
 Όλοι οι διάσημοι τον προσκυνούσαν, είχε χρήματα που δεν ήξερε που να τα … κρύψει και οι
paparazzi τον παρακαλούσαν για μια σπάνια φωτογραφία από το εσωτερικό του Studio 54.


«Θέλουμε bisexual θαμώνες. Nα περνάνε καλά και να είναι όμορφοι!»

Ο Rubell έγινε σταρ σε χρόνο dt, αφού εκείνος ήταν η «πόρτα» του μαγαζιού, ενώ η μητέρα του μετρούσε
τις εισπράξεις στο υπόγειο!

«Το κλειδί για ένα καλό πάρτι είναι να γεμίσεις ένα δωμάτιο με καλεσμένους πιο ενδιαφέροντες από σένα»!
 έλεγε ο «δαιμόνιος κοντός», όπως τον αποκαλούσαν.

Αμφισεξουαλικότητα, ιδιαίτερο ντύσιμο και ομορφιά, ήταν τα 3 στοιχεία που έπρεπε να διαθέτει κάποιος
για να έχει τουλάχιστον μια ευκαιρία να τον διαλέξει ο Rubell. Το καψώνι, η ειρωνεία και η αλαζονεία ήταν
κομμάτι του θρύλου της «πόρτας» και τον συντηρούσαν με κάθε τρόπο.... Οι ουρές έξω από το Studio 54
ήταν κάτι που η Νέα Υόρκη δεν έχει ξαναδεί από τότε.

Υπήρχαν άτομα που ποτέ δεν είδαν το εσωτερικό του κλαμπ και ήταν απ’ εξω κάθε βράδυ περιμένοντας μια
 ματιά του ιδιοκτήτη. Οι σχέσεις του ιδιοκτήτη με τους διάσημους εκείνης της περιόδου ανέβασαν τις
μετοχές του στα ύψη. Ήταν το μέρος που έπρεπε να βρίσκεσαι, και αν έμπαινες μέσα σίγουρα θα χόρευες με
 την Grace Jones, τον Calvin Klein, τη Diana Ross και τον Michael Jackson.

Έξω από το κτίριο της οδού 254 West 54th του Μανχάταν, ο συνωστισμός ήταν καθημερινό φαινόμενο.
Ξαφνικά, μέσα από τη ντισκοτέκ έβγαινε ο Rubell και με νευρικές κινήσεις έψαχνε μέσα στον κόσμο.
 «Εσύ και εσύ, μέσα», «Χρειάζεσαι καλύτερα ρούχα για να μπεις εδώ», «εσύ, πάρε το ταξί απέναντι,
πήγαινε σπίτι να αλλάξεις και ξαναέλα», «γιατί δεν πας αλλού να πιεις ένα ποτάκι».

Οι γνωστότεροι θαμώνες του Studio 54 ήταν οι: Donna Summer, Sylvester, Dr. Buzzard’s Original
Savannah Band, Amii Stewart, Anita Ward, France Joli, and The Ritchie Family, Frank Sinatra,
Barbra Streisand, Diana Ross, Michael Jackson, Stevie Wonder, Grace Jones, Mick Jagger,
Bianca Jagger, Dalí, Andy Warhol, Drew Barrymore, Brooke Shields, Calvin Klein, Cher,
Liza Minelli, Rod Stewart και Woody Allen....

Ο Rubell κρατούσε ευχαριστημένους τους κακομαθημένους διάσημους πελάτες του, δίνοντάς τους δώρα,
 ποτά, ναρκωτικά και ό,τι άλλο ποθούσε η ψυχή τους. Στα γενέθλια της Bianca Jagger, πρώτης συζύγου
του Mick Jagger έφερε ένα λευκό άλογο – γιατί είχε δει μια φωτογραφία της με άλογο στη Νικαράγουα.
Της το έφερε στο μαγαζί και εκείνη το ίππευσε και μπήκε στην πίστα μαζί με τους θαμώνες.
Στα γενέθλια του Andy Warhol, του έφερε έναν τενεκέ γεμάτο δολάρια… και εκείνος ενθουσιάστηκε!

Στον εορτασμό μιας πρωτοχρονιάς, διαβάζουμε, έριξαν 4 τόνους γκλίτερ στους πελάτες, για να ευχηθούν
καλή χρονιά. Τα μπαλκόνια του club, ήταν γνωστά σημεία για one night stand, μεταξύ δύο ή περισσότερων
 ατόμων. Υπήρχε μάλιστα ένας απομονωμένος χώρος, που ονομαζόταν «Το δωμάτιο του Rubber»,
για τους VIP που ήθελαν να αποφύγουν τα φλας των φωτογράφων.


«Μόνο η μαφία βγάζει περισσότερα χρήματα από το Studio 54»
Το 1978, μόλις έναν χρόνο μετά τη μετατροπή του από θέατρο σε κέντρο νυχτερινής διασκέδασης,
το Studio 54 είχε αποφέρει στον Rubell περισσότερα από 7 εκατομμύρια δολάρια, με τον ιδιοκτήτη
να δηλώνει προκλητικά ότι «μόνο η Μαφία βγάζει πιο πολλά λεφτά»...

Τον Δεκέμβριο του 1978, το Studio 54 είχε μια έφοδο από την εφορία. Σύμφωνα με την αστυνομία τα
χρήματα μαζί με αποδείξεις από την κατανάλωση ποτών στο κλαμπ ήταν χτισμένα σε τούβλα μέσα στο
ταβάνι του γραφείου του. Σε δεύτερη έφοδο τον Δεκέμβριο του 1979 ανακάλυψαν ακόμα περισσότερα.
 Το ζευγάρι ιδιοκτητών τον Ιανουάριο του 1980, καταδικάστηκε σε τριάμισι χρόνια φυλακή και 20
χιλιάδες δολάρια έκαστος. Τον Φεβρουάριο του 1980, ο Rubell και ο Schrager πήγαν φυλακή και τ
ο Studio 54 πουλήθηκε τον Νοέμβριο του 1980, στο ποσό των 4.75 εκατομμυρίων δολαρίων.

Στα δεύτερα εγκαίνια, οι υψηλοί προσκεκλημένοι ήταν οι: Andy Warhol, Calvin Klein, Cary Grant,
Lauren Hutton, Gloria Vanderbilt, Mark Gastineau, Gina Lollobrigida και Brooke Shields.
Στην πραγματικότητα, όμως το τέλος της θρυλικής ντίσκο είχε φτάσει. Μετά από 33 μήνες λειτουργίας
 και αμέτρητα απερίγραπτα γλέντια, το Studio 54 μετατράπηκε σταδιακά σε στούντιο ηχογραφήσεων.

Το 1985, ο Rubell, που δεν είχε ποτέ δηλώσει ομοφυλόφυλος, ανακάλυψε ότι ήταν φορέας του HIV
 και κατόπιν νόσησε με AIDS. Ξεκίνησε να παίρνει το φάρμακο AZT, αλλά η ασθένειά του επιδεινώθηκε
 από τη χρήση ναρκωτικών και αλκοόλ, που επηρέασαν το ήδη επιβαρυμένο ανοσοποιητικό του σύστημα.
Πεπτικά έλκη, ηπατική ανεπάρκεια και ηπατίτιδα. Πέθανε στις 25 Ιουλίου 1989, στα 45 του από σηπτικό
σοκ λόγω του AIDS. Μαζί του και έμεινε μέχρι το τέλος ο σύντροφος του, Bill Hamilton.

Στην κηδεία του Rubell πήγαν πολλοί από τους διάσημους θαμώνες και φίλους του Studio 54,
η Bianca Jagger, ο Calvin Klein ακόμα και ο Donald Trump. Είναι θαμμένος σε ένα όχι και τόσο
γκλάμορους σημείο... στο Beth Moses Cemetery του Farmingdale, στη Νέα Υόρκη.










 

Κυριακή 15 Μαρτίου 2015

Αριστοτέλης Ωνάσης: Οι 40 πιο διάσημες ατάκες του Χρυσού Έλληνα


Επιτυχημένος εφοπλιστής, επιχειρηματική ιδιοφυΐα, γοητευτικός άνδρας, ωραίος Έλληνας. Ο Αριστοτέλης Ωνάσης μέσα από τα δικά του λόγια. Όσα του έμαθε η ζωή για τις επιχειρήσεις, τις γυναίκες και τα πλούτη 


Ο γεννημένος στη Σμύρνη το 1906 Αριστοτέλης Ωνάσης, ο πρόσφυγας που η γιαγιά του ονειρευόταν να δει παπά, έγινε χάρη στο ιδιοφυές επιχειρηματικό του ταλέντο, ένας από τους μεγαλύτερους εφοπλιστές του κόσμου.
Ο Κροίσος που κατέκτησε τα πετρελαιοφόρα, ο μεγιστάνας που άνοιξε φτερά σε πέντε ηπείρους με την Ολυμπιακή, ήταν, είναι και θα είναι για τους οικονομικούς κύκλους παγκοσμίως, αλλά και για τους απλούς ανθρώπους που τον γνώρισαν, ο Χρυσός Έλληνας.
Στις 15 Μαρτίου του 1975, δύο χρόνια μετά τον θάνατο του αγαπημένου του γιου Αλέξανδρου, ο Αριστοτέλης Ωνάσης άφησε την τελευταία του πνοή, σε ηλικία 69 ετών, από οξεία μυασθένεια.
Το όνομα και η γεμάτη πάθος, πλούτη και τραγωδίες ζωή του είναι μέρος του μύθου του, που ζει και μνημονεύεται με δέος και νοσταλγία μέχρι σήμερα.

Play Button

Το μυστικό και ο νόμος των επιχειρήσεων

* "Το μυστικό στις επιχειρήσεις είναι να ξέρεις κάτι, που δεν το ξέρει κανένας άλλος"
* "Για να πετύχεις στις επιχειρήσεις, πρέπει να κάνεις τους άλλους να δουν, αυτό που βλέπεις εσύ"

"Αν δεν έχεις λεφτά, πάρε δάνειο. Ποτέ μην ζητήσεις μικρό ποσό. Ζήτα αυτό που χρειάζεσαι και φρόντισε να το αποπληρώσεις. Όσο νωρίτερα, τόσο καλύτερα"

* "Για να πετύχεις, πρέπει να κάνεις πράγματα μεγάλα, σκέψεις μεγάλες και να λες λόγια μεγάλα"
* "Είναι δικός μου νόμος στις επιχειρήσεις, να είμαι αυτός που αγοράζει, όχι αυτός που πουλάει"
* "Δεν μου αρέσει να χάνω"
* "Δεν έχω φίλους, δεν έχω εχθρούς. Μόνο ανταγωνιστές"
* "Όσο πιο πολλά έχεις, τόσο περισσότερο ξέρεις, ότι δεν έχεις"
* "Μετά από ένα συγκεκριμένο σημείο, τα λεφτά δεν έχουν σημασία. Παύει να είναι ο στόχος. Το παιχνίδι είναι που έχει σημασία"

Οι γυναίκες και ο Έλληνας εφοπλιστής

* "Αν δεν υπήρχαν οι γυναίκες, όλα τα λεφτά του κόσμου δεν θα είχαν καμία απολύτως σημασία"
* "Έκανα ένα τεράστιο λάθος. Δεν πίστεψα ποτέ, ότι στον κόσμο που ζούμε, τα συναισθήματα θα μπορούσαν να υπερνικήσουν κάθε λογική στις επιχειρήσεις"

 "Οι καλύτερες συμφωνίες και το καλύτερο σεξ γίνονται έξω από τα καθιερωμένα"

* Συστήνοντας τον εαυτό του σε μία εντυπωσιακή ξανθιά καλλονή από τη Νορβηγία, το 1934, είπε: "Αριστοτέλης Ωνάσης του Σωκράτη, Έλληνας εφοπλιστής"
* "Μισώ την όπερα. Πρέπει να έχω 'λεπτό αυτί'. Όσο και να προσπαθώ να συγκεντρωθώ, πάντα μου ακούγεται σαν να είναι Ιταλοί σεφ, που φωνάζουν συνταγές για ριζότο ο ένας στον άλλον"

Το σχολείο της ζωής


* "Η μητέρα μου πέθανε, όταν ήμουν 6 ετών. Αν είχε ζήσει, ίσως να μην είχα δουλέψει όσο σκληρά έχω δουλέψει"
* "Στο μυαλό μου, ο κόσμος είναι πολύ μικρός. Δεν χρειάζεται πτυχίο πανεπιστημίου. Μία μέρα, αυτό που θα καταφέρω, θα σας εντυπωσιάσει"
* "Το να αρχίσεις να σκέφτεσαι, σημαίνει να αρχίσεις να κλείνεις δουλειές"
* Όταν το 1925 άφησε τη δουλειά του στο Μπουένος Άιρες, ως νυχτερινός τηλεφωνητής, είπε: "Και τώρα, έχω μία ιδέα"
* Κι όταν ξεκίνησε να ασχολείται με τον καπνό και τα τσιγάρα: "Τυλίξτε τα τσιγάρα σε σελοφάν"

* "Θα καταλάβεις, ότι αν κάνεις τα πράγματα πιο εύκολα για τους άλλους, θα κερδίσεις τη συμπάθειά τους"
* "Οι άνθρωποι ξεχνούν γρήγορα. Μπορεί πριν λίγες εβδομάδες, να ήταν στα πρόθυρα του θανάτου. Μετά έρχεται η ασφάλεια και τα παράπονα και οι γκρίνιες ξεκινούν γύρω από κάθε είδους μηδαμινότητα"
* "Φρόντιζε το σώμα σου. Να είσαι, όσο καλός μαζί του γίνεται. Να μην σε απασχολούν οι λεπτομέρειες. Κοίτα εμένα, δεν υπάρχει τίποτα από τον Έλληνα θεό στην εμφάνισή μου. Αλλά δεν έχασα τον χρόνο μου κλαίγοντας για τις δυσάρεστες πτυχές του εαυτού μου. Και να θυμάσαι, τα πράγματα είναι μόνο, όσο άσχημα, εσύ πιστεύεις ότι είναι"
*"Στη δουλειά σου να είσαι σοβαρός και στη ζωή σου τρελός"
* "Να τρως μέτρια. Όταν έχεις κάτι επείγον να φροντίσεις, να αποφεύγεις τα μεγάλα γεύματα και το κρασί. Το να χάνεις χρόνο στο τραπέζι, όταν το μυαλό σου είναι στη δουλειά που πρέπει να γίνει, είναι ακόμα ένας τρόπος, για να συντομεύσεις την ύπαρξή σου"
* "Περίμενε να έρθει η νύχτα και μην γιορτάζεις πριν γίνουν πράξη οι σκέψεις σου. Τότε, απόλαυσε ένα καλό γεύμα με την παρέα των φίλων σου και προσπάθησε, να αποφύγεις τις επαγγελματικές συζητήσεις στο τραπέζι"

Το μεγαλείο της ψυχής και... του χιούμορ

* "Είναι οι πιο σκοτεινές στιγμές μας, που πρέπει να εστιάσουμε, για να δούμε το φως"
* "Πρέπει να απελευθερώσουμε τον εαυτό μας, από την ελπίδα ότι η θάλασσα θα γαληνέψει. Πρέπει να μάθουμε, να πλέουμε και με τους δυνατούς ανέμους"

"Ποτέ δεν κατάλαβα την προτροπή 'την υπογραφή σου και το κάτω το κεφάλι σου, να προσέχεις πού τα βάζεις'. Έτσι χάνεις σίγουρα και στις δουλειές και στη ζωή"

* "Για να είσαι επιτυχημένος, φρόντισε να φαίνεσαι μαυρισμένος, μείνε σε ένα εντυπωσιακό κτίριο, ακόμα κι αν μένεις στο κελάρι, σύχναζε σε καλά εστιατόρια, ακόμα κι αν πίνεις μόνο ένα ποτό και αν δανειστείς, δανείσου πολλά"
* "Βρες έναν ιερέα που καταλαβαίνει Αγγλικά και δεν μοιάζει με τον Ρασπούτιν"

Οι ανταγωνιστές και ο πλούτος στα "χέρια ολίγων"

* "Αν κάποιος είναι μέτριος, θα περάσει εύκολα απαρατήρητος. Αν είναι εξωφρενικά επιτυχημένος, είναι ύποπτος"
* Για τον Σταύρο Νιάρχο: "Στις δουλειές, κόβουμε ο ένας τον λαιμό του άλλου, αλλά κάθε τόσο, καθόμαστε στο ίδιο τραπέζι και είμαστε κόσμιοι, για χάρη των γυναικών"
* "Ο κ. Getty είναι ένας πλούσιος επιχειρηματίας. Παράγει πετρέλαιο και το μεταφέρει. Εγώ είμαι ένας φτωχός επιχειρηματίας. Το μόνο που κάνω, είναι να το μεταφέρω".
* "Ποτέ μην αρχίζεις μια δουλειά, μια μάχη, μια ερωτική σχέση αν ο φόβος της ήττας επισκιάζει την προοπτική της νίκης"
* "Είμαι τόσο πλούσιος, όσο μόνο εγώ ξέρω να γίνομαι"

"Να είσαι είτε πλούσιος είτε εχθρός του πλούτου. Τα κατανοώ και τα δύο. Αλλά ποτέ μην φθονείς τους πλουσίους και παράλληλα να προσπαθείς να τους ευχαριστείς"

* "Ο κανόνας είναι ότι δεν υπάρχουν κανόνες"
* "Η κρίση γεννάει Κροίσους"
* "Άλλοι έχουν πολλά λεφτά κι άλλοι τίποτα. Είναι σαν κάποιον που δεν βρίσκει νερό ούτε για να ξεδιψάσει και έναν άλλον, που ψάχνει γέφυρα, να περάσει το νερό"

* "Θα 'ρθει μία μέρα, που η απληστία της ιδιοκτησίας, του πλούτου και της έπαρσης, θα αποθηκευτεί στις Τράπεζες, στις πολυεθνικές και σε τόσο λίγους, που οι πολλοί μη κατέχοντες, θα ξεσπάσουν σαν θεομηνία που θα κάνει τη ζωή των ολίγων κατεχόντων κόλαση"

Σάββατο 14 Φεβρουαρίου 2015

Winston Churchill's grandaughter reveals tales from the Onassis yacht to Lawrence of Arabia

Mischievous, demanding and plain rude, Winston Churchill shocked and amused wherever he went. Here, his granddaughter Celia Sandys reveals the hilarious stories of those who met him

For Winston Churchill, it was an idyllic Mediterranean cruise on the most luxurious yacht in the world. But he and the other guests on board the Christina were aware of an atmosphere fraught with tension. 'It was the moment when I knew I'd joined the grown-ups,' recalls Churchill's granddaughter Celia Sandys, who, as a coolly observant 16-year-old, was awake to undercurrents of awkwardness at the dinner table.
She was witnessing the beginning of one of the great love affairs of the 20th century, between Aristotle Onassis and the diva Maria Callas, all played out in front of Ari's wife, Tina. By the end of that cruise, in the summer of 1959, the marriages of both Onassis and Callas would be over.

Celia Sandys in 1962 with Sir Winston Churchill, then aged 87
Celia Sandys in 1962 with Sir Winston Churchill, then aged 87

None of the women in the party liked Callas, and they were appalled when she coquettishly tried to feed the bemused, octogenarian Churchill with ice-cream from her own spoon. Celia, along with her mother, Diana, and grandmother, Clementine, Churchill's wife, bonded in their down-to-earth English dislike of this tiresome drama queen.
'There was a great sense of camaraderie between us once we realised this affair between Callas and Onassis had started. We'd exchange glances across the table and get together in my grandmother's cabin every evening to gossip about the day. It was rather fun. These were the sort of things I'd read about in the News Of The World - when I could get my hands on it,' Celia reminisces now, nearly 50 years on. 
She also remembers with much amusement when Gracie Fields boarded the yacht at Capri. The diva made them all suffer a singsong of homely tunes around the piano. 
Churchill was fond of Gracie but enough was enough. 'We love you, we do, Sir Winston, we luu-urve you,' warbled Gracie to the tune of Volare. 'God's teeth! How long is this going on?' Churchill muttered, in too loud a stage whisper, to his private secretary Anthony Montague Browne. 
As for Callas, she completely failed to grasp that for once somebody else was centre of attention. 'She was terribly irritating,' laughs Celia, thinking back to a shore excursion to the Greek amphitheatre at Epidaurus, where locals had erected a huge floral Victory-V in honour of Churchill. Callas was first puzzled, then furious when she realised the flowers weren't for her. Later, without humour, she remarked, 'It's a pleasure to travel with Sir Winston. He removes from me some of the burden of my popularity.' For Celia, now 65 and a mother of four living in west London, it was always a pleasure to travel with her grandfather and in the last years of his life she spent several holidays with him in the penthouse of Monaco's famous Hotel de Paris. As he was wont to say, 'My tastes are simple. I am easily satisfied by the best.'

Churchill with the 'terribly irritating' opera singer Maria Callas on her lover Aristotle Onassis' yacht, Christina, in 1959
Churchill with the 'terribly irritating' opera singer Maria Callas on her lover Aristotle Onassis' yacht, Christina, in 1959

More recently, Celia has been following in her grandfather's footsteps for a Discovery Channel documentary series, Chasing Churchill, retracing his travels - military, political and private - from his early days as an ambitious young man desperate to make his mark until his final journey to where he was buried at Bladon, in Oxfordshire.
Celia found herself accompanying the most famous man in the world, not out of favouritism, but because 'I just happened to be an available grandchild of an appropriate age'. 
And, to her, Churchill was first and foremost a dearly loved Grandpapa. 'He was a very warm person, no question of it being difficult or stuffy to be with him. I wasn't interested in politics at that age, so we'd be more likely to talk about whether his horse had won the latest race or where he'd painted that afternoon.' 
Mindful of financial humiliations endured in his own youth, he would pull out wads of banknotes. 'He'd say, "How are you for money, darling?" I always thought it was his winnings from the casino!' remembers Celia, for there was a discreet underground passage linking the hotel to the nearby Monte Carlo gaming house.
'And, very definitely, he wanted to share his pleasures. If he was drinking champagne, he wanted everybody else to drink champagne. When I was about 15, there was an elderly cousin who complimented my mother on her daughter - that was me - and then went for the kill... "Pity the child drinks so much!" 
'My mother said I didn't drink. "But she's always got a full glass of champagne," said the cousin. "You watch," said my mother. "She has a glass because it pleases her grandfather but she doesn't drink it... so it's always full." I didn't like champagne then, though I've made up for it since.'

Aristotle Onassis and Celia's 'Grandpapa' in the yacht's swimming pool. It doubled as a dance floor - Onassis' party trick was to flood it while people were still dancing
Aristotle Onassis and Celia's 'Grandpapa' in the yacht's swimming pool. It doubled as a dance floor - Onassis' party trick was to flood it while people were still dancing

Churchill, however, wasn't always such a welcome guest as he was on Aristotle Onassis's yacht and, to Celia's great amusement, researching her grandfather's travels led her to meet the American Senator Harry Byrd Jr, 'a lovely, lovely man', now well into his 90s, who has the oldest living memory of Sir Winston. 
He was only 14 when he met the 54-year-old Churchill in 1929 through his father, who was governor of Virginia. But Churchill outstayed his welcome at the governor's mansion, at least in the opinion of the governor's harassed wife.
'My grandfather stayed for ten days and irritated Mrs Byrd by changing mealtimes and menus - and he'd also walk around upstairs in his underwear, and she didn't like that either,' Celia explains. 'Then there was a state dinner and the menu included Virginia ham. Churchill asked for mustard and the butler was sent to the kitchen, came back and said, "I'm sorry, but we don't have any mustard." And Mrs Byrd said, "If you like, I could send to the store." Never expecting him to say, in the middle of dinner, "Yes, that would be very nice." 
'And so they all had to wait while the food got cold. When my grandfather left, Harry Byrd remembers his mother turning to his father, and saying, "Don't you ever ask that dreadful man here again!" as the car went out of the drive. 
'There was another dinner in Virginia, probably the same visit, when the butler came around with the chicken and asked my grandfather which piece of the bird he would like. He said, "I'd like breast." Whereupon the woman next to him said, "Mr Churchill, in this country we say white meat or dark meat." 
'Next day she got a corsage of flowers, saying, "Pin this on your white meat!"'

Onassis' yacht had everything, including this little car in which he is driving Churchill
Onassis' yacht had everything, including this little car in which he is driving Churchill

But while Churchill could often be a high-maintenance guest, on other occasions he could be disarmingly charming. Mary Jean Eisenhower, President Eisenhower's granddaughter, recalled that on a visit to the White House in 1959, her eight-year-old sister interrupted Churchill's conversation with the President to inform him that her doll's nappy had fallen off. Without batting an eyelid, or breaking off his talk, Sir Winston fixed the nappy. 'I was amazed,' Celia says, smiling. 'I can't imagine my grandfather would have known what a nappy was!'
Celia's satisfaction has been in uncovering affectionate stories about her grandfather that wouldn't even make a footnote in a history book. In South Africa, she made a television appeal for people whose parents' or grandparents' lives had touched upon that of the young Churchill in the Boer War. In the small town of Estcourt, at a drinks store called The Plough - Churchill's 'local' - met Derek Clegg, grandson of the local stationmaster whom he befriended in 1899, when, as war correspondent for the Morning Post, he was making daily excursions to spy on the Boers.
He recalled the story of how, night after night, Churchill would regale his fellow drinkers with tall tales of his previous soldiering adventures. 'He told a lot of stories and, of course, they all sounded unbelievable,' said Derek. ' Eventually, when everyone was laughing, he got fed up and said, belligerently, "Mark my words, one day I'll be Prime Minister of England."

Celia's grandfather greets New York from the Christina on his last visit to America in 1961. Onassis is on the left
Celia's grandfather greets New York from the Christina on his last visit to America in 1961. Onassis is on the left

'And many years later, in 1940, when my grandfather had retired, Derek opened his newspaper and said, "By Jove, he's done it!"' The tale of how Churchill was ambushed and arrested by the Boers and staged his audacious escape from prison by hiding in a latrine and climbing over a wall has, of course, been told many times before. 'I know what happened,' says Celia. 'But what I wanted to know was what people thought about my grandfather at the time. One family produced a little note - written by him on the train journey from Natal to Pretoria as he was being taken into captivity. He was being guarded by a young soldier and they got into conversation. And, before they parted, my grandfather wrote on a tiny scrap of paper, "This man has treated me very well. If he is captured by the British, please treat him kindly."' 
Churchill had several narrow escapes on his travels, even in peacetime; bullets whistled past his head more than once, and in New York in 1931 he was run over by a car on Fifth Avenue, protected only by his heavy overcoat. 
'I do not understand why I was not broken like an eggshell or squashed like a gooseberry,' he wrote in the Daily Mail. 'I certainly must be very tough or very lucky or both.' 
From early on, he'd had faith in his luck. 'Bullets are not worth considering,' he wrote to his mother from the dangerous North West Frontier of India in the 1890s. 'Besides I am so conceited I do not think the Gods would create so potent a being for so prosaic an ending.'

Churchill challenged Lawrence of Arabia (third from left) to a camel race in Egypt in 1921. Lawrence, of course, won
Churchill challenged Lawrence of Arabia (third from left) to a camel race in Egypt in 1921. Lawrence, of course, won

Had the gods been inclined to prove him wrong, World War II might have been very different. As prime minister of a beleaguered nation, he travelled constantly during the war - even adjusting happily to a bottle of red wine with his breakfast in North Africa, where he didn't care for tinned milk in his tea. 
For all the pressures of war, there were occasional snatched moments. 'You cannot come all this way to North Africa without seeing Marrakech,' he insisted to the wheelchair-bound President Roosevelt after their Casablanca Conference in
1943. Determined to share the sunset over the Atlas mountains, he arranged for the President to be carried to the rooftop of their villa. Celia laughs. 'Roosevelt was reclining on a divan with silk cushions and he lifted his hand to my grandfather, and said, "I feel like a sultan... you may kiss my hand, my dear!" History doesn't relate my grandfather's response.' 
Nearly 20 years later, when Celia was on holiday in Monte Carlo with her grandfather, then 87, one morning she found that he had fallen and broken his hip in the night. Sir Winston said he wanted to die in England and an RAF air ambulance flew him home.'I'll never forget the journey,' Celia says. 'I've never seen anybody look as vulnerable. We didn't talk, I just sat and held his hand - and there was a real chance that he wasn't going to make it.' 
But as he was carried off the plane, Churchill rallied and gave the V-sign for Victory. He recovered sufficiently to take one more holiday with his granddaughter: 'But everything slowed down after that,' says Celia. 'What was nice for me was to have to myself the man the whole world thought they owned. Just for a little while, to have this companionable time.' 
On the day of his state funeral in 1965, she travelled with her grandfather's coffin on his final journey as crowds lined the streets and even the building cranes along the Thames dipped their heads like great sorrowing birds. 
'He was a lovely grandfather,' says Celia. 'He still casts a ray of summer on the family.'


Τετάρτη 14 Ιανουαρίου 2015

Θάνος Μικρούτσικος: «…Μόνο όλοι μαζί μπορούμε να πάμε μακριά

Ο συνθέτης Θάνος Μικρούτσικος μιλά για τις συναυλίες του στον Φιλοπρόοδο Όμιλο Υμηττού


Yiannis Margetousakis Photograph

Φέτος, ο ιστορικός σύλλογος ΦΟΥ συμπληρώνει τα 60 του χρόνια και ξεκινά τον εορτασμό αυτής της επετείου με μια εμβληματική εκδήλωση: την παρουσίαση του έργου του Θάνου Μικρούτσικου, «Μουσική Πράξη στον Μπέρτολτ Μπρεχτ», σε 2 μοναδικές συναυλίες, στις 16 και 17 Ιανουαρίου  - ημερομηνίες που, το 1978, είχε πρωτοπαρουσιαστεί το έργο αυτό στο αθηναϊκό κοινό, μέσω του ΦΟΥ -, στις 9 το βράδυ.
Ο Θάνος Μικρούτσικος θυμάται, αναπολεί και αναθερμαίνει την άρρηκτη αυτή σχέση, και μιλά για τις συναυλίες, τον σύλλογο και τα όνειρα τού τότε και του τώρα.

Τι θα απολαύσει το κοινό σε αυτές τις δύο συναυλίες;

37 χρόνια ακριβώς πριν από την πρώτη εκτέλεση στον ίδιο χώρο, στον ΦΟΥ, θα παρουσιάσω τη “Μουσική Πράξη στον Μπρεχτ”. Το έργο μου αυτό είναι ένα από τα οριακά μου έργα και, με αυτό, εννοώ ότι είναι μια εργασία, με την οποία ξεπέρασα τα όριά μου. Διερεύνησα την έννοια της αποστασιοποίησης στη μουσική, μελοποιώντας τον Μπρεχτ με ολοκληρωμένο τρόπο. Είχα ξεκινήσει να δουλεύω πάνω σε κείμενα του Μπρεχτ, το 1972, αλλά η εργασία αυτή κράτησε 5 ολόκληρα χρόνια. Η φόρμα του έργου δεν είναι εύκολη, αλλά είμαι υπερήφανος, γιατί όπως αποδείχτηκε από τις εκτελέσεις του έργου, που έγιναν σε διαφορετικές εποχές, το έργο μου αυτό έγινε κατανοητό από μεγάλο μέρος του κοινού, αποδεικνύοντας την πάγια διαχρονική μου θέση ότι η κατανόηση ενός έργου δεν έχει να κάνει με την ευκολία της φόρμας, αλλά με άλλους παράγοντες. Στον 20ό και στον 21ο αιώνα, δεν είναι απαραίτητο να απευθύνεσαι μόνο στην καρδιά ή στο θυμικό του θεατή - ακροατή, αλλά, ταυτοχρόνως, στο μυαλό και στη σκέψη του.

EUROKINISSI/ΚΑΤΩΜΕΡΗΣ ΚΩΣΤΑΣ
Μαζί μου, στις δυο παραστάσεις, θα είναι ο πιο σημαντικός Έλληνας τραγουδιστής σε έργα “ενδιάμεσου χώρου”, ο Κώστας Θωμαΐδης, δυο εκτελεστές πνευστών οργάνων: ο Θύμιος Παπαδόπουλος και ο Δημήτρης Χουντής (άλτο σαξόφωνο, κλαρινέτο, σοπράνο σαξόφωνο, φλάουτο με ράμφος) και ο ηθοποιός Δημήτρης Παπανικολάου. Στο πιάνο, το τραγούδι και τη διεύθυνση - όπως πάντα γι’ αυτό το έργο - εγώ.
Θα προηγηθεί, επίσης, και ο “Κύκλος με την κιμωλία” του Μάνου Χατζιδάκι, σε ποίηση του Μπρεχτ και μετάφραση του Οδυσσέα Ελύτη. Κύκλος 4 τραγουδιών για φωνή και πιάνο, με την Άννα Λινάρδου στο τραγούδι. Τα τραγούδια αυτά τα έγραψε ο Χατζιδάκις για την παράσταση του Θεάτρου Τέχνης, σε σκηνοθεσία Κάρολου Κουν, που ανέβηκε στα μέσα της δεκαετίας του ’50. Φόρος τιμής σε έναν μέγιστο συνθέτη που με τίμησε με τη φιλία και την αγάπη του, όσο κι αν οι ιδέες μας για μελοποίηση του Μπρεχτ είναι διαφορετικές.



«Μουσική Πράξη στον Μπέρτολτ Μπρεχτ».
Ποια είναι η σύνδεσή σας με τον ΦΟΥ:
Ο ΦΟΥ, που ξεκίνησε τη δράση του πριν 60 χρόνια, ειδικά στη δεκαετία του ’70, στα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης, αποτέλεσε μια νησίδα αναπνοής για την Τέχνη και τον Πολιτισμό στον τόπο μας. Στα τελευταία χρόνια της Δικτατορίας, γνώρισα μερικά από τα παιδιά του ΦΟΥ και κάναμε καθημερινή παρέα. Δεθήκαμε, μοιραστήκαμε κοινά όνειρα, αγωνίες και, αμέσως μετά την πτώση της Χούντας, συνεργαστήκαμε στον ΦΟΥ. Εκεί, έκανα δυο μήνες πρόβα, με νέους ηθοποιούς, την Καντάτα για την Μακρόνησο. Εκεί, πριν 37 χρόνια, πρωτοπαρουσίασα τον Μπρεχτ. Μάλιστα, είχα ιδρύσει, με τον Μιχάλη Γρηγορίου, το “Μουσικό Εργαστήρι” και, στον ΦΟΥ, κάναμε παραστάσεις υψηλών προδιαγραφών (Μπετόβεν, Χατζιδάκι, νέα μουσική του 20ού αιώνα κ.λπ.). Όσο κι αν χαθήκαμε τα επόμενα χρόνια, είμαστε άρρηκτα δεμένοι. Αυτός είναι και ο λόγος, που αφιερώνω τις δυο αυτές παραστάσεις στον Γιώργο Καραχάλιο, στην Ελευθερία Σαχίνογλου και στον Παρασκευά Καρασούλο (δραστήριο μαθητή εκείνη την εποχή) και, μέσω αυτών, και σε όσους έφυγαν από την παρέα μας εκείνης της εποχής.


EUROKINISSI/ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΠΥΡΙΟΥΝΗΣ
Τι ονειρευόσασταν πριν 37 χρόνια, και πώς φαντάζουν τώρα αυτές οι προσδοκίες;
Όσον αφορά στα όνειρα που έκανα για τη μουσική, που θέλω να γράψω, οφείλω να πω ότι πολλά από αυτά έγιναν πραγματικότητα. Γράφω μουσική συνέχεια, γνώρισα σπουδαίους ανθρώπους και στην Ελλάδα και στο εξωτερικό και, κυρίως, μέσω της μουσικής μου, επικοινώνησα με πολλούς νέους ανθρώπους με ουσιαστικό τρόπο. Βεβαίως, θα συνεχίσω να ονειρεύομαι μέχρι τέλους, γιατί μια από τις βασικές θέσεις και αρχές μου είναι: “Λυπήσου αυτούς, που δεν ονειρεύονται”.
Σε ό,τι αφορά στα κοινά μας όνειρα, που έκανα τότε με τους φίλους μου, ήταν όνειρα για έναν καλύτερο και πιο δίκαιο κόσμο. Παρ’ όλες τις κατά καιρούς επιτυχίες στην Ελλάδα ή στο εξωτερικό, αυτήν τη στιγμή φαίνεται να υπάρχει ένα πισωγύρισμα παντού. Αλλά, αλίμονο μας, αν σταματήσουμε να παλεύουμε για μια δίκαιη κοινωνία. Δεν έχει νόημα να ζούμε υποταγμένοι στη μοίρα. Τη μοίρα μας την έχουμε στα χέρια μας. Και η Ιστορία μάς μαθαίνει ότι, αν δεν τα παρατήσεις, οι διαδοχικές ήττες θα φέρουν, στο τέλος, την ανατροπή. Όπως η σπουδαία Ρόζα έλεγε: “Έτσι κι αλλιώς, η Γη θα γίνει κόκκινη, ή κόκκινη από ζωή ή κόκκινη από θάνατο. Θα παλέψουμε εμείς γι’ αυτό”.



ΑΠΕ-ΜΠΕ/ΧΑΡΗΣ ΜΠΙΛΙΟΣ
Στη σημερινή Ελλάδα, ποιο είναι το πρώτο πράγμα, που θα θέλατε να αλλάξει το συντομότερο δυνατόν;

Να μπει τέρμα στην ανθρωπιστική καταστροφή, που συμβαίνει τα τελευταία 5 χρόνια στην πατρίδα μας από τις 3 μνημονιακές κυβερνήσεις. 30% ανεργία, 60% ανεργία των νέων, 50% στα όρια της φτώχιας και η μεσαία τάξη να κατακερματίζεται. Φτάνει! Έως εδώ! Και για να συμβεί αυτό, πρέπει να σταματήσει ο φόβος (εκπορευόμενος από τα ΜΜΕ και τις άρχουσες ελίτ μέσα και έξω), να γίνουν οι αναγκαίες ρήξεις και πάντα ο κόσμος να είναι σε εγρήγορση. Δεν θα μας σώσουν οι σωτήρες. Μόνο όλοι μαζί μπορούμε να πάμε μακριά.