Του Παναγιώτη Μαρίνη
Η παραδοσιακή θρησκεία και οι κλασσικοί είναι κατηγορηματικοί : Η μετεμψύχωση αποτελεί το θεμέλιο της πνευματικής ζωής ως το έθετε κατηγορηματικά ο Πυθαγόρας. Ο Πλάτων το ανέλυσε ιδιαιτέρως εις τον Φαίδωνα και οι Νεοπλατωνικοί στήριξαν επ΄ αυτής το σύστημά των . Η μετεμψύχωση διδάσκεται εις το μέγα και αρχαιότατο Ελληνικό θεολογικό έργο ,εις το Ιερόν Λόγον του Ορφέως , οι δε μύσται της Ελευσίνος εύχονται : κύκλου λήξαι , ενώ ο Εμπεδοκλής το έθεσε με αθάνατους στοίχους :
Η παραδοσιακή θρησκεία και οι κλασσικοί είναι κατηγορηματικοί : Η μετεμψύχωση αποτελεί το θεμέλιο της πνευματικής ζωής ως το έθετε κατηγορηματικά ο Πυθαγόρας. Ο Πλάτων το ανέλυσε ιδιαιτέρως εις τον Φαίδωνα και οι Νεοπλατωνικοί στήριξαν επ΄ αυτής το σύστημά των . Η μετεμψύχωση διδάσκεται εις το μέγα και αρχαιότατο Ελληνικό θεολογικό έργο ,εις το Ιερόν Λόγον του Ορφέως , οι δε μύσται της Ελευσίνος εύχονται : κύκλου λήξαι , ενώ ο Εμπεδοκλής το έθεσε με αθάνατους στοίχους :
ήδη γάρ ποτ΄εγώ γενόμην κούρος τε κόρη τε
θάμνος τ΄οιωνός τε και έξαλος έλλοπος ιχθύς
Λέγοντες ψυχή εννοούμε ότι εντός του φθαρτού σώματος των εμβίων όντων , υπάρχει ένα όργανο το οποίον αφ΄ ενός είναι αθάνατον και αφ΄ετέρου διατηρεί όλες τις εγγραφές των αναμνήσεων , του χαρακτήρα ,των συναισθημάτων , ούτως ώστε να υπάρχει σαφής συνέχεια της προσωπικότητας. Το όργανο αυτό νοείται ως έχον ζωή αυθύπαρκτο , δυναμένη να διατηρηθεί και μετά θάνατον του σώματος, τουλάχιστον επί ωρισμένον διάστημα. Επομένως ομιλούντες δια την αθανασίαν του ανθρώπου , εννοούμε ότι βάσις της ύπαρξης δεν είναι το φθαρτόν σώμα,αλλά η λεπτοφυής ψυχή η οποία δεν επιδέχεται θάνατο. Ομιλούντες περί αθανασίας του ανθρώπου ή της ψυχής εννοούμε ότι η ψυχή είναι αιώνιος. Αιώνιον σημαίνει κάτι το οποίον έχει μεν αρχή αλλά δεν έχει τέλος.
Δια να θεωρηθεί όμως η ψυχή ουσιαστικώς αθάνατος ,εκτός των εγγραφών τις οποίες φέρει ,οφείλει να έχει την δυνατότητα αυτονόμου και αυθυπάρκτου ζωής εκτός του σώματος. Εάν πούμε ότι η ψυχή είναι μεν αθάνατος αλλά δεν δύναται να υπάρχει ουσιαστικώς παρά μόνον εντός του σώματος ,τότε είναι φανερό ότι οδηγούμεθα εις αδιέξοδο.
Η ψυχή φέρει και τις αναμνήσεις και τον χαρακτήρα ,πρόκειται δηλαδή δια τον φορέα της ταυτότητας του όντος. Η Χριστιανική έννοια της αναστάσεως είναι το άκρως αντίθετον , ο αντίποδας της άποψης αυτής. Κατά την άποψη αυτής δηλαδή της Χριστιανικής, μετά τον θάνατον του σώματος παύει κάθε δραστηριότητας , ο οργανισμός τίθεται εν υπνώσει , κατά δε την εσχάτην κρίσιν θα ανακατασκευασθεί το σώμα , και μάλιστα με την μορφή της ημέρας του θανάτου . Το σώμα αυτό θα έχει τις ίδιες λειτουργίες με το προηγούμενο αλλά θα είναι και άφθαρτο. Παράδειγμα , θα δύναται εάν το επιθυμεί , χωρίς αυτό να είναι απαραίτητο , να λαμβάνει τροφήν.
Εάν παρατηρήσουμε επιπόλαια τις διακυμάνσεις της ζωής εις τον κόσμο , θα μας φανεί ως μία άσκοπος ανακύκλωση : χιλιάδες έμβια όντα ζουν και αποβιώνουν άνευ προφανούς σκοπού. Συναισθήματα σπαταλώνται επί ματαίω, προσπάθειες μένουν ανολοκλήρωτοι λόγω τυχαίων εμποδίων , δεξιότητες αποκτηθείσες δια πολλού μόχθου εκμηδενίζονται κατά την ώραν του θανάτου.
Η αξία της προσπάθειας ,του εναρμονισμού προς τους φυσικούς νόμους ,της ανάπτυξης της ηθικής συνείδησης ,φαίνονται άνευ αξίας εφ΄ όσον , τα ισοπεδώνει όλα ο θάνατος. Ματαιότης ματαιοτήτων τα πάντα ματαιότης , είναι η άποψις των οπαδών του ενός βίου. Κατ΄αυτήν την άποψη κάθε δραστηριότητα του ανθρώπου είναι λογικώς αρνητική και λογικώς καταλήγουμε εις τον ασκητικόν ,μοναχικόν ιδεώδες της απραξίας και της θεωρίας. Στο δια ταύτα, ο βίος και ο Κόσμος αποκτά αξία μόνον όταν υπάρχει δυνατότητα περαιτέρω εξέλιξης των δεξιοτήτων ενός βίου και χρησιμοποιήσεώς των επ΄ ωφελεία του ατόμου ,άνευ της δυνατότητας διακοπής της πορείας αυτής λόγω τυχαίων εμποδίων. Καθίσταται λοιπόν προφανές ότι μόνον η μετεμψύχωση είναι δυνατόν να προσφέρει αυτήν την διέξοδο.
Καταλήγουμε λοιπόν εις το πλέον καίριο ερώτημα δια την αξιολόγηση του Κόσμου : είναι δυνατόν η συνείδηση του ανθρώπου να αισθάνεται ότι ο Κόσμος έχει συνοχή , λογική και δικαιοσύνη με την ευρεία εννοία ή όχι ; Ολοι γνωρίζουμε τα τυχαία γεγονότα που διακόπτουν όχι μόνο την προσπάθεια ενός ανθρώπου αλλά και πόλεων ολοκλήρων , όλοι γνωρίζουμε επίσης τις μεγάλες αδικίες που είναι δυνατόν να υποστεί ο άνθρωπος εις τον βίον του , λόγω ιδιαιτέρων συνθηκών. Δικαιοσύνη είναι δυνατόν να αποδοθεί μόνον δια μιας ουσιαστικής ισότητας των αναμνήσεων , εφ΄ όσον όλοι διέβησαν δι ΄όλων των καταστάσεων του ανθρώπου , εφ΄όσον όλοι ήσαν άλλοτε ηγεμόνες και άλλοτε δούλοι ,άλλοτε ασθενείς και άλλοτε υγιείς, άλλοτε ευτυχείς και άλλοτε κτυπημένοι από κάθε είδους ατυχίες. Καθίσταται εμφανές ότι ο μόνος τρόπος δια να επιτευχθεί αυτή η έννοια ουσιαστικής δικαιοσύνης και ηθικής υποστάσεως του Κόσμου , είναι η έννοια της μετεμψύχωσης.
Την φιλοσοφία και την θρησκεία πάντοτε εβασάνιζε το πρόβλημα του καλού και του κακού. Εάν το Κόσμο διοικεί μία υπόσταση ηθική και δίκαια ,τότε από που προέρχεται το κακόν ; Οι θρησκείες που προϋποθέτουν Θεόν αγαθόν ,ευρίσκονται εις μεγάλην αδυναμία ερμηνείας του : είτε καταλήγουν εις παραλογισμούς ,είτε δογματίζουν ότι το κακόν το θέτει ο Θεός δια να διαπαιδαγωγηθούμε.
Είναι φανερά η ανεπάρκεια όλων αυτών των απόψεων . Δεν είναι δυνατόν να θεωρηθεί ως στέρηση του αγαθού το να ζει κανείς εις την απόλυτο δυστυχία των γνωστών τυραννικών καθεστώτων του Μεσαίωνα ή ακόμη και της εποχής μας , όπου κάθε πνευματική ανησυχία διώκεται από την αστυνομία και της κάθε είδους Ιεράς Εξέτασης , ή ακόμη ,να βλέπει τους κόπους του να εξανεμίζονται από κάποιο σεισμό ή γεωλογικό φαινόμενο.
Μόνον η έννοια της μετεμψύχωσης δύναται να οδηγήσει εις την έννοιαν της δικαίας και ηθικής υπόστασης του Κόσμου : ενός Κόσμου που ευρίσκεται πέραν του καλού και του κακού ,όπου οι γεωλογικές καταστροφές και κάθε άλλο κακό πίπτει ανεξαιρέτως επί δικαίων και αδίκων , αλλά ανεξαρτήτως τούτων επιτυγχάνεται εν τέλει το ποθούμενον ,δηλαδή η ανάπτυξη της συνείδησης. Αυτό αποτελεί την ηθική του Κόσμου,αλλά αποτελεί τελικά διακαιοσύνη υπό την πλήρη έννοια, καθότι εις το τέλος επικρατεί η ισότης των αναμνήσεων .
Δια την Ελληνική Γραμμή το ψυχικόν άτομον εξελισσόμενον εντός του Κόσμου αποκτά την συνείδηση και κατόπιν εισέρχεται , διαβαίνοντας την οδόν των Ανωτέρων Κόσμων, εις τα πεδία της Ανωτέρας Συνείδησης καθιστάμενον Ηρως, Δαίμων, Θεός , Θεός Ολύμπιος και έτι περαιτέρω .
Τι σημαίνει όταν λέμε οδό της πνευματικότητας ; Σημαίνει ότι ο άνθρωπος έχει σχηματίσει εντός του την αντίληψη ότι ο βίος του δεν είναι τυχαίος ,ούτε η ζωή και ο Κόσμος διέπονται από αναρχία ή από κάποια τυραννική και αυθαίρετου ανωτέρας αρχής , αλλά αντιθέτως ότι ο Φυσικός Νόμος λειτουργεί ευτάκτως και ότι όλα εντός της φύσης έχουν λογική και προορισμόν.
Η ζωή της ψυχής εις τον ενδιάμεσον χώρον.
Λέγοντες ενδιάμεσον χώρον εννοούμε το περιβάλλον εκείνο εις το οποίον ευρίσκεται η ψυχή ενδιαμέσως , δηλαδή εις το μεσολαβούν διάστημα μεταξύ δύο διαδοχικών βίων , μεταξύ του θανάτου και της νέας γεννήσεως. Το περιβάλλον αυτό δεν αποτελεί τόπον μονίμου διαμονής ,ούτε τόπον παραγωγής εμπειριών ή λειτουργίας του νόμου της εξελίξεως .
Με τον θάνατον η ψυχή χωρίζεται από το σώμα ,εγκαταλείπουσα εις το σώμα τρείς από τις επτά στοιβάδες της διακοσμήσεώς της.
Οι στοιβάδες διακρίνονται εις τρείς χονδροειδέστερες υλικές,τρείς λεπτοφυέστερες ,αιθερίους και την ακόμη λεπτοφυέστερη εσωτάτη , που καλείται εμπύριος (εκ πυρός αποτελουμένη) .Οι στοιβάδες αυτές θα πρέπει να νοηθούν ως πλέγματα ηλεκτρομαγνητικά. Φέρουν αντανακλάσεις των εγγραφών της ψυχής , επομένως οι πρώτες τρείς στοιβάδες που μένουν επί του σώματος αποτελούν τα παραμένοντα επί των σωματικών καταλοίπων αιθερικά ράκη , τα οποία ονομάζουμε επιψυχίδιον και τα οποία εισέρχονται εις την διάνοιαν των ανθρώπων και γίνονται αντιληπτά από τους ενορατικούς . Είναι και ο λόγος που ο Απόλλων επιτάσσει αιθερικήν καθαρότητα εις τους χώρους λατρείας και διαλογισμού.
Όταν εξέρχεται λοιπόν η ψυχή ,ακολουθείται από τα υπόλοιπα τέσσερα περιβλήματά της . Εξ αυτών το εξώτατον αιθερικόν δίδει εις τον ανεξέλικτον άνθρωπο την δυνατότητα κινήσεως και νοήσεως . Το σώμα τούτο αποβιώνει και αυτό με την σειράν του μετά την πάροδον τεσσαράκοντα ημερών. Αυτά ήσαν καλώς γνωστά εις την Ελληνική θρησκείαν και δια τον λόγον αυτόν παρέμειναν αυτές οι μεγάλες αλήθειες ως λαϊκές δοξασίες. Είναι δε κοινή πίστις ότι δια σαράντα ημέρες είναι δυνατόν να επικοινωνούν μαζί μας οι αποθανόντες και δια τον λόγον αυτό έχει καθωρισθεί το διάστημα αυτό , ως το κύριον διάστημα του πένθους.
Μετά την πάροδον των σαράντα ημερών,το άτομον βυθίζεται εις ένα είδος αναπαυτικού και πλήρους ευχάριστων ονείρων ύπνου ( το λεγόμενον Δεβαχάν της Θεοσοφίας) ο οποίος έχει σκοπόν να αναπαύσει την ψυχή , να αντισταθμίσει τις πίκρες του βίου , να αποπλύνει τυχόν έντονα αρνητικά συναισθήματα και αναμνήσεις ώστε να μην έλθουν εις την επιφάνειαν κατά τον επόμενον βίον. Κατ΄ αυτόν τον τρόπον λαμβάνεται από την φύση φροντίδα ώστε η ψυχή ακμαία να αρχίσει την νέα ζωή της. Εξαιρέσεις αποτελούν οι εξελιγμένες ψυχές , οι οποίες δεν έχουν ανάγκη του Δεβαχανικού ύπνου.
Η ψυχή παραμένει στον ενδιάμεσον χώρον επί τρίμηνον , ενώ σε εξαιρετικώς σπανίας περιπτώσεις αποφαίνεται η Ελληνική Γραμμή ότι δύναται η παραμονή της να παραταθεί έως τα εκατό έτη.
Ο ενδιάμεσος χώρος είναι ο ιδικός μας γνωστός χώρος και όχι κάποια άλλη διάσταση. Οι ψυχές των τεθνεώτων βλέπουν τα εδώ συμβαίνοντα ,αλλ΄ εμείς δεν τους βλέπουμε διότι το αιθερικόν των σώμα ευρίσκεται πέραν του ορατού φάσματος. Οι λεγόμενοι ενορατικοί είναι άνθρωποι οι οποίοι δύνανται να βλέπουν πέραν των συνήθων ορίων του ορατού φάσματος και δι αυτό δύνανται να βλέπουν τις οντότητες αυτού του χώρου . Σημειωτέον ότι το αυτό συμβαίνει και με διάφορα είδη ζώων, όπως τους κύνας.
Αν θέλουμε να ορίσουμε τον ενδιάμεσον χώρον ,βάσει των Ελληνικών κειμένων , δυνάμεθα πράγματι να τον ορίσουμε από το πλέγμα που δημιουργείται από το μαγνητικό πεδίου της γης και της τροχιάς της Σελήνης .
Εις τον ενδιάμεσον χώρον οι ψυχές υφίστανται αμοιβές και τιμωρίες , καθότι αυτός είναι ο χώρος ο λειτουργών ως χώρος σωφρονισμού. Όσοι υπήρξαν παραβάτες των φυσικών νόμων θα αντιμετωπίσουν προς νουθεσίαν των , δικαία τιμωρία ,ενώ όσοι έζησαν προσπαθούντες να πλησιάσουν τις ανώτερες αλήθειες θα δουν προς ανταμοιβή των , τους κριτές του Άδη , οι οποίοι θα τους διευκρινήσουν τα λάθη των και θα απαντήσουν εις τις ερωτήσεις των .
Ο Πλούταρχος αναφέρει δια τους ανιάτως αμαρτάνοντες , ότι ρίπτονται εις το άρρητον . Ποίον είναι αυτό ; Ψυχές που εθελουσίως εστράφησαν κατά του φυσικού νόμου και θέλησαν δια των πράξεων ή της διδασκαλίας των να ανακόψουν την πνευματικήν εξέλιξη των συνανθρώπων των , ψυχές που εστράφησαν θεληματικώς κατά της θείας αρμονίας του Κόσμου , αλλ΄ έθεσαν εαυτούς εκτός του ρυθμού του και δια τον λόγον αυτό δεν δύναται να μετέχει πλέον της ανέλιξης του Κόσμου. Το άρρητον δεν είναι τόπος κολασμού (τιμωρούνται οι ψυχές που δύνανται να ανανήψουν) , το άρρητον είναι τόπος καταστροφής του ψυχικού ατόμου , ο πραγματικός θάνατος της ψυχής.
Η μετεμψύχωση και η έννοια του φυλετικού ασυνειδήτου και της ΄΄ψυχικής φυλής΄΄ .
Κατά την μελέτη των ανθρωπίνων κοινωνιών παρατηρούνται ωρισμένα δυσεξήγητα φαινόμενα : Πρώτον ,πως είναι δυνατόν εις κάθε τόπο οι άνθρωποι να έχουν μία συγκεκριμένη ψυχοσύνθεση , ώστε να δυνάμεθα να ομιλούμε κατά τρόπο περιεκτικό δι' αυτούς ; Λέμε ως παράδειγμα ,ότι οι Λακεδαιμόνιοι είναι φιλαλήθεις.
Δεύτερον ,πως είναι δυνατόν εις κάθε τόπο να παράγεται πολιτισμός ενός ωρισμένου τύπου ,μιάς ωρισμένης τεχνοτροπίας , ως παράδειγμα, αμέσως διακρίνονται τα Κορινθιακά αγγεία.
Τρίτον ,πως είναι δυνατόν οι άνθρωποι κάθε τόπου , να έχουν την αυτήν αντίληψη της ιστορίας του τόπου ,να συγκινούνται από τα παθήματα της φυλής των και να τρέφουν την αυτήν αγάπη ή μίσος προς τους γείτονας λαούς.
Αυτές οι διαφορές ιδιοσυστασίας ,νοοτροπίας,καλλιτεχνικής επιδόσεως,αντιλήψεως της Ιστορίας και θεάσεως του Κόσμου γενικώτερον ,έχουν σηματικές επιπτώσεις : Πρώτον ,κατέστησαν δυνατήν την παραγωγήν διακριτών πολιτισμών με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Εάν ήταν διαφορετικά και όλοι οι άνθρωποι είχαν την ίδια νοοτροπία δεν θα υπήρχε πολιτισμός αλλά μία κοινωνία ατομικής σωτηρίας . Δεν θα παρήγετο ,ουδέν έργο τέχνης ή λόγου , διότι κάθε έργο απαιτεί μακράν εξελικτική πορεία. Δεύτερον,κατέστησαν δυνατή την δημιουργία της αισθήσεως εις τα μέλη εκάστης ομάδος,ότι αποτελούν άτομα ομοίων αντιλήψεων ,συγγενικά,αισθανόμενα πλησίον αλλήλων και αντιθέτως ,διαφέροντα συνολικώς από τους άλλους ,τους ξένους. Οπότε κατέστη δυνατή και η συγκρότηση της ομάδας εις πολιτεία και εις αποδοχήν των θεσμών της,διότι η κοινή νοοτροπία καθιστά δυνατόν να υπάρχουν θεσμοί αντιληπτοί και σεβαστοί από όλους. Τρίτον, θέτουν επί τάπητος το ερώτημα ,κατά ποίον τρόπο εδημιουργήθησαν αυτές οι διαφορές , διότι αποτελεί αναμφισβήτητον γεγονός ότι εδημιουργήθησαν και υπάρχουν και δι αυτό η επιστήμη έπλασε τον όρον φυλετικόν ασυνείδητον.
Εις τα ανωτέρω,μία απάντηση και μόνον είναι δυνατόν να δοθεί : Δια των επανειλημμένων μετεμψυχώσεων εις την αυτήν κοινωνία επήλθε η ψυχική αυτή ενότης.
Η αντίληψη αυτή εξηγεί δύο τινά :
Πρώτον , το διατί ομάδες ανθρώπων ανήκοντες εις την ιδίαν φυλήν , ως οι Κινέζοι ,οι Κορεάτες , και οι Ιάπωνες ανέπτυξαν πολιτισμούς που αφ΄ενός έχουν πολλά κοινά σημεία,καταφανή κατ΄ άμεσον τρόπον, λόγω της κοινής χρωματοσωμικής ιδιοσυστασίας,αλλά και αφ΄ετέρου έχουν σαφείς μεταξύ των διαφορές ,ώστε να διακρίνονται μεταξύ των ως διαφορετικοί πολιτισμοί. Αλλ΄και οι άνθρωποι αυτοί έχοντες μεγάλες διαφορές εις την νοοτροπίαν των να εμφανίζονται ως ξεχωριστά έθνη .
Δεύτερον , η έννοια της ψυχικής φυλής γίνεται καλύτερα κατανοητή εις μίαν άλλην περίπτωση : Μία ομάδα ανθρώπων δέχεται συνεχώς και άλλα μέλη , αυτά διά συνεχών μετεμψυχώσεων αποκτούν πλέον , επικτήτως με κάποιο τρόπο , την νοοτροπία της κοινωνίας αυτής. Αυτή η σταδιακή αλλά συνεχής εισροή ξένων γονιδίων καταλήγει εις μίαν περίεργο κατάσταση , εις το τέλος είναι όλοι ομογενοποιημένοι όμως ανθρωπολογικώς δεν υπάρχει πλέον ομοιότητα. Μία κοινωνία πολυφυλετική κατέστη μονοπολιτιστική. Παράδειγμα οι Εβραίοι , οι οποίοι και αποτελούν ψυχική φυλή. Εκτός το Εβραϊκόν έθνος άλλο παράδειγμα ψυχικής φυλής αποτελούν οι εθνισμοί των κοσμοπολιτικών θρησκειών της ύστερης εποχής , όπως το Αραβικόν έθνος , των Μωαμεθανών.
Είναι δυνατόν να φαντασθούμε κάποιον Έλληνα να γεννάται Κινέζος ; Εάν εγίνετο αυτό,αφ΄ενός θα του ήταν άχρηστες όλες οι τεχνικές δεξιότητές του και αφ΄ετέρου θα κατανάλωνε όλη την ζωή του εις την προσπάθεια κατανόησης της Κινέζικης νοοτροπίας δια να κατορθώσει να συμπεριφερθεί και αυτός ως Κινέζος. Τότε γεννάται το ερώτημα : τι συμβαίνει εις την περίπτωση καταστροφής ενός Έθνους και απώλειας της γλώσσας του ; Τότε τα ψυχικά αυτά άτομα χάνουν μέγα μέρος της εξέλιξής των και αναγκάζονται να συνεχίσουν από τα κατώτατα στάδια εις μίαν άλλη φυλή. Ίσως αυτό να ακούγεται ως μη δίκαιο αλλά δυστυχώς αυτός είναι ο τρόπος που λειτουργεί η Φύση.
Λέγοντες ψυχή εννοούμε ότι εντός του φθαρτού σώματος των εμβίων όντων , υπάρχει ένα όργανο το οποίον αφ΄ ενός είναι αθάνατον και αφ΄ετέρου διατηρεί όλες τις εγγραφές των αναμνήσεων , του χαρακτήρα ,των συναισθημάτων , ούτως ώστε να υπάρχει σαφής συνέχεια της προσωπικότητας. Το όργανο αυτό νοείται ως έχον ζωή αυθύπαρκτο , δυναμένη να διατηρηθεί και μετά θάνατον του σώματος, τουλάχιστον επί ωρισμένον διάστημα. Επομένως ομιλούντες δια την αθανασίαν του ανθρώπου , εννοούμε ότι βάσις της ύπαρξης δεν είναι το φθαρτόν σώμα,αλλά η λεπτοφυής ψυχή η οποία δεν επιδέχεται θάνατο. Ομιλούντες περί αθανασίας του ανθρώπου ή της ψυχής εννοούμε ότι η ψυχή είναι αιώνιος. Αιώνιον σημαίνει κάτι το οποίον έχει μεν αρχή αλλά δεν έχει τέλος.
Δια να θεωρηθεί όμως η ψυχή ουσιαστικώς αθάνατος ,εκτός των εγγραφών τις οποίες φέρει ,οφείλει να έχει την δυνατότητα αυτονόμου και αυθυπάρκτου ζωής εκτός του σώματος. Εάν πούμε ότι η ψυχή είναι μεν αθάνατος αλλά δεν δύναται να υπάρχει ουσιαστικώς παρά μόνον εντός του σώματος ,τότε είναι φανερό ότι οδηγούμεθα εις αδιέξοδο.
Η ψυχή φέρει και τις αναμνήσεις και τον χαρακτήρα ,πρόκειται δηλαδή δια τον φορέα της ταυτότητας του όντος. Η Χριστιανική έννοια της αναστάσεως είναι το άκρως αντίθετον , ο αντίποδας της άποψης αυτής. Κατά την άποψη αυτής δηλαδή της Χριστιανικής, μετά τον θάνατον του σώματος παύει κάθε δραστηριότητας , ο οργανισμός τίθεται εν υπνώσει , κατά δε την εσχάτην κρίσιν θα ανακατασκευασθεί το σώμα , και μάλιστα με την μορφή της ημέρας του θανάτου . Το σώμα αυτό θα έχει τις ίδιες λειτουργίες με το προηγούμενο αλλά θα είναι και άφθαρτο. Παράδειγμα , θα δύναται εάν το επιθυμεί , χωρίς αυτό να είναι απαραίτητο , να λαμβάνει τροφήν.
Εάν παρατηρήσουμε επιπόλαια τις διακυμάνσεις της ζωής εις τον κόσμο , θα μας φανεί ως μία άσκοπος ανακύκλωση : χιλιάδες έμβια όντα ζουν και αποβιώνουν άνευ προφανούς σκοπού. Συναισθήματα σπαταλώνται επί ματαίω, προσπάθειες μένουν ανολοκλήρωτοι λόγω τυχαίων εμποδίων , δεξιότητες αποκτηθείσες δια πολλού μόχθου εκμηδενίζονται κατά την ώραν του θανάτου.
Η αξία της προσπάθειας ,του εναρμονισμού προς τους φυσικούς νόμους ,της ανάπτυξης της ηθικής συνείδησης ,φαίνονται άνευ αξίας εφ΄ όσον , τα ισοπεδώνει όλα ο θάνατος. Ματαιότης ματαιοτήτων τα πάντα ματαιότης , είναι η άποψις των οπαδών του ενός βίου. Κατ΄αυτήν την άποψη κάθε δραστηριότητα του ανθρώπου είναι λογικώς αρνητική και λογικώς καταλήγουμε εις τον ασκητικόν ,μοναχικόν ιδεώδες της απραξίας και της θεωρίας. Στο δια ταύτα, ο βίος και ο Κόσμος αποκτά αξία μόνον όταν υπάρχει δυνατότητα περαιτέρω εξέλιξης των δεξιοτήτων ενός βίου και χρησιμοποιήσεώς των επ΄ ωφελεία του ατόμου ,άνευ της δυνατότητας διακοπής της πορείας αυτής λόγω τυχαίων εμποδίων. Καθίσταται λοιπόν προφανές ότι μόνον η μετεμψύχωση είναι δυνατόν να προσφέρει αυτήν την διέξοδο.
Καταλήγουμε λοιπόν εις το πλέον καίριο ερώτημα δια την αξιολόγηση του Κόσμου : είναι δυνατόν η συνείδηση του ανθρώπου να αισθάνεται ότι ο Κόσμος έχει συνοχή , λογική και δικαιοσύνη με την ευρεία εννοία ή όχι ; Ολοι γνωρίζουμε τα τυχαία γεγονότα που διακόπτουν όχι μόνο την προσπάθεια ενός ανθρώπου αλλά και πόλεων ολοκλήρων , όλοι γνωρίζουμε επίσης τις μεγάλες αδικίες που είναι δυνατόν να υποστεί ο άνθρωπος εις τον βίον του , λόγω ιδιαιτέρων συνθηκών. Δικαιοσύνη είναι δυνατόν να αποδοθεί μόνον δια μιας ουσιαστικής ισότητας των αναμνήσεων , εφ΄ όσον όλοι διέβησαν δι ΄όλων των καταστάσεων του ανθρώπου , εφ΄όσον όλοι ήσαν άλλοτε ηγεμόνες και άλλοτε δούλοι ,άλλοτε ασθενείς και άλλοτε υγιείς, άλλοτε ευτυχείς και άλλοτε κτυπημένοι από κάθε είδους ατυχίες. Καθίσταται εμφανές ότι ο μόνος τρόπος δια να επιτευχθεί αυτή η έννοια ουσιαστικής δικαιοσύνης και ηθικής υποστάσεως του Κόσμου , είναι η έννοια της μετεμψύχωσης.
Την φιλοσοφία και την θρησκεία πάντοτε εβασάνιζε το πρόβλημα του καλού και του κακού. Εάν το Κόσμο διοικεί μία υπόσταση ηθική και δίκαια ,τότε από που προέρχεται το κακόν ; Οι θρησκείες που προϋποθέτουν Θεόν αγαθόν ,ευρίσκονται εις μεγάλην αδυναμία ερμηνείας του : είτε καταλήγουν εις παραλογισμούς ,είτε δογματίζουν ότι το κακόν το θέτει ο Θεός δια να διαπαιδαγωγηθούμε.
Είναι φανερά η ανεπάρκεια όλων αυτών των απόψεων . Δεν είναι δυνατόν να θεωρηθεί ως στέρηση του αγαθού το να ζει κανείς εις την απόλυτο δυστυχία των γνωστών τυραννικών καθεστώτων του Μεσαίωνα ή ακόμη και της εποχής μας , όπου κάθε πνευματική ανησυχία διώκεται από την αστυνομία και της κάθε είδους Ιεράς Εξέτασης , ή ακόμη ,να βλέπει τους κόπους του να εξανεμίζονται από κάποιο σεισμό ή γεωλογικό φαινόμενο.
Μόνον η έννοια της μετεμψύχωσης δύναται να οδηγήσει εις την έννοιαν της δικαίας και ηθικής υπόστασης του Κόσμου : ενός Κόσμου που ευρίσκεται πέραν του καλού και του κακού ,όπου οι γεωλογικές καταστροφές και κάθε άλλο κακό πίπτει ανεξαιρέτως επί δικαίων και αδίκων , αλλά ανεξαρτήτως τούτων επιτυγχάνεται εν τέλει το ποθούμενον ,δηλαδή η ανάπτυξη της συνείδησης. Αυτό αποτελεί την ηθική του Κόσμου,αλλά αποτελεί τελικά διακαιοσύνη υπό την πλήρη έννοια, καθότι εις το τέλος επικρατεί η ισότης των αναμνήσεων .
Δια την Ελληνική Γραμμή το ψυχικόν άτομον εξελισσόμενον εντός του Κόσμου αποκτά την συνείδηση και κατόπιν εισέρχεται , διαβαίνοντας την οδόν των Ανωτέρων Κόσμων, εις τα πεδία της Ανωτέρας Συνείδησης καθιστάμενον Ηρως, Δαίμων, Θεός , Θεός Ολύμπιος και έτι περαιτέρω .
Τι σημαίνει όταν λέμε οδό της πνευματικότητας ; Σημαίνει ότι ο άνθρωπος έχει σχηματίσει εντός του την αντίληψη ότι ο βίος του δεν είναι τυχαίος ,ούτε η ζωή και ο Κόσμος διέπονται από αναρχία ή από κάποια τυραννική και αυθαίρετου ανωτέρας αρχής , αλλά αντιθέτως ότι ο Φυσικός Νόμος λειτουργεί ευτάκτως και ότι όλα εντός της φύσης έχουν λογική και προορισμόν.
Η ζωή της ψυχής εις τον ενδιάμεσον χώρον.
Λέγοντες ενδιάμεσον χώρον εννοούμε το περιβάλλον εκείνο εις το οποίον ευρίσκεται η ψυχή ενδιαμέσως , δηλαδή εις το μεσολαβούν διάστημα μεταξύ δύο διαδοχικών βίων , μεταξύ του θανάτου και της νέας γεννήσεως. Το περιβάλλον αυτό δεν αποτελεί τόπον μονίμου διαμονής ,ούτε τόπον παραγωγής εμπειριών ή λειτουργίας του νόμου της εξελίξεως .
Με τον θάνατον η ψυχή χωρίζεται από το σώμα ,εγκαταλείπουσα εις το σώμα τρείς από τις επτά στοιβάδες της διακοσμήσεώς της.
Οι στοιβάδες διακρίνονται εις τρείς χονδροειδέστερες υλικές,τρείς λεπτοφυέστερες ,αιθερίους και την ακόμη λεπτοφυέστερη εσωτάτη , που καλείται εμπύριος (εκ πυρός αποτελουμένη) .Οι στοιβάδες αυτές θα πρέπει να νοηθούν ως πλέγματα ηλεκτρομαγνητικά. Φέρουν αντανακλάσεις των εγγραφών της ψυχής , επομένως οι πρώτες τρείς στοιβάδες που μένουν επί του σώματος αποτελούν τα παραμένοντα επί των σωματικών καταλοίπων αιθερικά ράκη , τα οποία ονομάζουμε επιψυχίδιον και τα οποία εισέρχονται εις την διάνοιαν των ανθρώπων και γίνονται αντιληπτά από τους ενορατικούς . Είναι και ο λόγος που ο Απόλλων επιτάσσει αιθερικήν καθαρότητα εις τους χώρους λατρείας και διαλογισμού.
Όταν εξέρχεται λοιπόν η ψυχή ,ακολουθείται από τα υπόλοιπα τέσσερα περιβλήματά της . Εξ αυτών το εξώτατον αιθερικόν δίδει εις τον ανεξέλικτον άνθρωπο την δυνατότητα κινήσεως και νοήσεως . Το σώμα τούτο αποβιώνει και αυτό με την σειράν του μετά την πάροδον τεσσαράκοντα ημερών. Αυτά ήσαν καλώς γνωστά εις την Ελληνική θρησκείαν και δια τον λόγον αυτόν παρέμειναν αυτές οι μεγάλες αλήθειες ως λαϊκές δοξασίες. Είναι δε κοινή πίστις ότι δια σαράντα ημέρες είναι δυνατόν να επικοινωνούν μαζί μας οι αποθανόντες και δια τον λόγον αυτό έχει καθωρισθεί το διάστημα αυτό , ως το κύριον διάστημα του πένθους.
Μετά την πάροδον των σαράντα ημερών,το άτομον βυθίζεται εις ένα είδος αναπαυτικού και πλήρους ευχάριστων ονείρων ύπνου ( το λεγόμενον Δεβαχάν της Θεοσοφίας) ο οποίος έχει σκοπόν να αναπαύσει την ψυχή , να αντισταθμίσει τις πίκρες του βίου , να αποπλύνει τυχόν έντονα αρνητικά συναισθήματα και αναμνήσεις ώστε να μην έλθουν εις την επιφάνειαν κατά τον επόμενον βίον. Κατ΄ αυτόν τον τρόπον λαμβάνεται από την φύση φροντίδα ώστε η ψυχή ακμαία να αρχίσει την νέα ζωή της. Εξαιρέσεις αποτελούν οι εξελιγμένες ψυχές , οι οποίες δεν έχουν ανάγκη του Δεβαχανικού ύπνου.
Η ψυχή παραμένει στον ενδιάμεσον χώρον επί τρίμηνον , ενώ σε εξαιρετικώς σπανίας περιπτώσεις αποφαίνεται η Ελληνική Γραμμή ότι δύναται η παραμονή της να παραταθεί έως τα εκατό έτη.
Ο ενδιάμεσος χώρος είναι ο ιδικός μας γνωστός χώρος και όχι κάποια άλλη διάσταση. Οι ψυχές των τεθνεώτων βλέπουν τα εδώ συμβαίνοντα ,αλλ΄ εμείς δεν τους βλέπουμε διότι το αιθερικόν των σώμα ευρίσκεται πέραν του ορατού φάσματος. Οι λεγόμενοι ενορατικοί είναι άνθρωποι οι οποίοι δύνανται να βλέπουν πέραν των συνήθων ορίων του ορατού φάσματος και δι αυτό δύνανται να βλέπουν τις οντότητες αυτού του χώρου . Σημειωτέον ότι το αυτό συμβαίνει και με διάφορα είδη ζώων, όπως τους κύνας.
Αν θέλουμε να ορίσουμε τον ενδιάμεσον χώρον ,βάσει των Ελληνικών κειμένων , δυνάμεθα πράγματι να τον ορίσουμε από το πλέγμα που δημιουργείται από το μαγνητικό πεδίου της γης και της τροχιάς της Σελήνης .
Εις τον ενδιάμεσον χώρον οι ψυχές υφίστανται αμοιβές και τιμωρίες , καθότι αυτός είναι ο χώρος ο λειτουργών ως χώρος σωφρονισμού. Όσοι υπήρξαν παραβάτες των φυσικών νόμων θα αντιμετωπίσουν προς νουθεσίαν των , δικαία τιμωρία ,ενώ όσοι έζησαν προσπαθούντες να πλησιάσουν τις ανώτερες αλήθειες θα δουν προς ανταμοιβή των , τους κριτές του Άδη , οι οποίοι θα τους διευκρινήσουν τα λάθη των και θα απαντήσουν εις τις ερωτήσεις των .
Ο Πλούταρχος αναφέρει δια τους ανιάτως αμαρτάνοντες , ότι ρίπτονται εις το άρρητον . Ποίον είναι αυτό ; Ψυχές που εθελουσίως εστράφησαν κατά του φυσικού νόμου και θέλησαν δια των πράξεων ή της διδασκαλίας των να ανακόψουν την πνευματικήν εξέλιξη των συνανθρώπων των , ψυχές που εστράφησαν θεληματικώς κατά της θείας αρμονίας του Κόσμου , αλλ΄ έθεσαν εαυτούς εκτός του ρυθμού του και δια τον λόγον αυτό δεν δύναται να μετέχει πλέον της ανέλιξης του Κόσμου. Το άρρητον δεν είναι τόπος κολασμού (τιμωρούνται οι ψυχές που δύνανται να ανανήψουν) , το άρρητον είναι τόπος καταστροφής του ψυχικού ατόμου , ο πραγματικός θάνατος της ψυχής.
Η μετεμψύχωση και η έννοια του φυλετικού ασυνειδήτου και της ΄΄ψυχικής φυλής΄΄ .
Κατά την μελέτη των ανθρωπίνων κοινωνιών παρατηρούνται ωρισμένα δυσεξήγητα φαινόμενα : Πρώτον ,πως είναι δυνατόν εις κάθε τόπο οι άνθρωποι να έχουν μία συγκεκριμένη ψυχοσύνθεση , ώστε να δυνάμεθα να ομιλούμε κατά τρόπο περιεκτικό δι' αυτούς ; Λέμε ως παράδειγμα ,ότι οι Λακεδαιμόνιοι είναι φιλαλήθεις.
Δεύτερον ,πως είναι δυνατόν εις κάθε τόπο να παράγεται πολιτισμός ενός ωρισμένου τύπου ,μιάς ωρισμένης τεχνοτροπίας , ως παράδειγμα, αμέσως διακρίνονται τα Κορινθιακά αγγεία.
Τρίτον ,πως είναι δυνατόν οι άνθρωποι κάθε τόπου , να έχουν την αυτήν αντίληψη της ιστορίας του τόπου ,να συγκινούνται από τα παθήματα της φυλής των και να τρέφουν την αυτήν αγάπη ή μίσος προς τους γείτονας λαούς.
Αυτές οι διαφορές ιδιοσυστασίας ,νοοτροπίας,καλλιτεχνικής επιδόσεως,αντιλήψεως της Ιστορίας και θεάσεως του Κόσμου γενικώτερον ,έχουν σηματικές επιπτώσεις : Πρώτον ,κατέστησαν δυνατήν την παραγωγήν διακριτών πολιτισμών με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Εάν ήταν διαφορετικά και όλοι οι άνθρωποι είχαν την ίδια νοοτροπία δεν θα υπήρχε πολιτισμός αλλά μία κοινωνία ατομικής σωτηρίας . Δεν θα παρήγετο ,ουδέν έργο τέχνης ή λόγου , διότι κάθε έργο απαιτεί μακράν εξελικτική πορεία. Δεύτερον,κατέστησαν δυνατή την δημιουργία της αισθήσεως εις τα μέλη εκάστης ομάδος,ότι αποτελούν άτομα ομοίων αντιλήψεων ,συγγενικά,αισθανόμενα πλησίον αλλήλων και αντιθέτως ,διαφέροντα συνολικώς από τους άλλους ,τους ξένους. Οπότε κατέστη δυνατή και η συγκρότηση της ομάδας εις πολιτεία και εις αποδοχήν των θεσμών της,διότι η κοινή νοοτροπία καθιστά δυνατόν να υπάρχουν θεσμοί αντιληπτοί και σεβαστοί από όλους. Τρίτον, θέτουν επί τάπητος το ερώτημα ,κατά ποίον τρόπο εδημιουργήθησαν αυτές οι διαφορές , διότι αποτελεί αναμφισβήτητον γεγονός ότι εδημιουργήθησαν και υπάρχουν και δι αυτό η επιστήμη έπλασε τον όρον φυλετικόν ασυνείδητον.
Εις τα ανωτέρω,μία απάντηση και μόνον είναι δυνατόν να δοθεί : Δια των επανειλημμένων μετεμψυχώσεων εις την αυτήν κοινωνία επήλθε η ψυχική αυτή ενότης.
Η αντίληψη αυτή εξηγεί δύο τινά :
Πρώτον , το διατί ομάδες ανθρώπων ανήκοντες εις την ιδίαν φυλήν , ως οι Κινέζοι ,οι Κορεάτες , και οι Ιάπωνες ανέπτυξαν πολιτισμούς που αφ΄ενός έχουν πολλά κοινά σημεία,καταφανή κατ΄ άμεσον τρόπον, λόγω της κοινής χρωματοσωμικής ιδιοσυστασίας,αλλά και αφ΄ετέρου έχουν σαφείς μεταξύ των διαφορές ,ώστε να διακρίνονται μεταξύ των ως διαφορετικοί πολιτισμοί. Αλλ΄και οι άνθρωποι αυτοί έχοντες μεγάλες διαφορές εις την νοοτροπίαν των να εμφανίζονται ως ξεχωριστά έθνη .
Δεύτερον , η έννοια της ψυχικής φυλής γίνεται καλύτερα κατανοητή εις μίαν άλλην περίπτωση : Μία ομάδα ανθρώπων δέχεται συνεχώς και άλλα μέλη , αυτά διά συνεχών μετεμψυχώσεων αποκτούν πλέον , επικτήτως με κάποιο τρόπο , την νοοτροπία της κοινωνίας αυτής. Αυτή η σταδιακή αλλά συνεχής εισροή ξένων γονιδίων καταλήγει εις μίαν περίεργο κατάσταση , εις το τέλος είναι όλοι ομογενοποιημένοι όμως ανθρωπολογικώς δεν υπάρχει πλέον ομοιότητα. Μία κοινωνία πολυφυλετική κατέστη μονοπολιτιστική. Παράδειγμα οι Εβραίοι , οι οποίοι και αποτελούν ψυχική φυλή. Εκτός το Εβραϊκόν έθνος άλλο παράδειγμα ψυχικής φυλής αποτελούν οι εθνισμοί των κοσμοπολιτικών θρησκειών της ύστερης εποχής , όπως το Αραβικόν έθνος , των Μωαμεθανών.
Είναι δυνατόν να φαντασθούμε κάποιον Έλληνα να γεννάται Κινέζος ; Εάν εγίνετο αυτό,αφ΄ενός θα του ήταν άχρηστες όλες οι τεχνικές δεξιότητές του και αφ΄ετέρου θα κατανάλωνε όλη την ζωή του εις την προσπάθεια κατανόησης της Κινέζικης νοοτροπίας δια να κατορθώσει να συμπεριφερθεί και αυτός ως Κινέζος. Τότε γεννάται το ερώτημα : τι συμβαίνει εις την περίπτωση καταστροφής ενός Έθνους και απώλειας της γλώσσας του ; Τότε τα ψυχικά αυτά άτομα χάνουν μέγα μέρος της εξέλιξής των και αναγκάζονται να συνεχίσουν από τα κατώτατα στάδια εις μίαν άλλη φυλή. Ίσως αυτό να ακούγεται ως μη δίκαιο αλλά δυστυχώς αυτός είναι ο τρόπος που λειτουργεί η Φύση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου